ವಿವರಣೆ

Oude Bram en Bella de koe en het Groene Veld Er was eens een oude man genaamd Bram, die in een rustig dal tussen de heuvels woonde. Hij leefde eenvoudig in een klein houten huisje, samen met zijn enige metgezel: een lieve, bruine koe die Bella heete. Bella was een heel bijzondere koe. Ze hield van Bram en voelde zich trots dat ze elke dag haar lekkere romige melk kon geven. Elke ochtend en avond stond ze geduldig stil, terwijl Bram haar molk. Niet om te verkopen, maar om te delen met de mensen in het dorp. Vooral kinderen en ouderen kwamen graag langs voor een kopje warme melk. Bella vond het fijn om te weten dat haar melk lekker vonden om te drinken. Elke dag liep Bram met Bella naar een stuk grasland net buiten het dorp. Het gras daar was fris en lekker, het voelde zich gelukkig onder Bram’s zorg. Het fluisterde zachtjes in de wind, alsof het Bram bedankte voor de mest dat hij bracht en het onkruid dat hij weghaalde. Het gras genoot van dat de koe het lekker en groen op at. Maar niet iedereen in het dorp dacht zoals de oude Bram. Aan andere kant van het dorp woonde een rijke boer, meneer Dors. Hij had veel koeien, veel trekkers en uitgestrekte graslanden. Toch voelde zijn gras zich dor en moe, en zijn koeien gaven weinig melk. Toen meneer Dors het mooie groene veld van Bram zag, werd hij jaloers. ‘Dat kleine stukje land had van mij moeten zijn,’ mompelde Dors boos. “Waarom mag zo’n oude man zoiets moois hebben?” Op een nacht sloop hij naar het veld met zijn koeien en liet zijn koeien er grazen. Het gras voelde zich vertrapt en gekwetst. Het kreunde onder de zware poten en keek verdrietig toe hoe zijn groene bladeren werden opgegeten. Bella stond naast het veld en voelde zich net zo verdrietig als het gras. De volgende ochtend kwam Bram naar het veld en zag alleen nog een platgetrapte, dorre vlakte. Bella snuffelde triest aan het beschadigde gras. En het gras keek Bella verdrietig aan. De dorpelingen kwamen kijken. Sommigen werden heel boos, maar Bram zei zachtjes: ‘Boosheid helpt het gras niet groeien.’ In plaats van boos te zijn, begon Bram het veld opnieuw te verzorgen. Hij zaaide nieuw gras en zorgde goed voor het nieuwe gras. Het gras voelde dat Bram goed voor hen zorgde en groeide langzaam weer fris en groen. Boer Dors keek van een afstand toe. Hij zag hoe bram goed voor het gras zorgde, en dat het gras weer mooi groeide. Het maakte hem stil en hij voelde zich schuldig. Op een ochtend liep hij naar Bram. ‘Mag ik helpen?’ vroeg hij zacht. 'voor het gras te zorgen.’ Bram keek boer Dors aan en zij: ‘waarom niet.’ Het gras groeide weer mooi, sterker en groener dan ooit. Bella graasde tevreden met de koeien van boer Dors en voelde zich gelukkig omdat ze veel vrienden had en omdat Bram en boer Dors zich heel gelukkig voelden!

ಮಾದರಿ

openjourney-v4