Terîf

Er was eens een jongen in het Rijk van de Bouwmeesters, een koninkrijk waar leerlingen elke dag naar school kwamen om te leren bouwen, meten en rekenen. In dat rijk woonden kinderen met allerlei talenten: sommigen bouwden kastelen die de wolken raakten, anderen tekenden plattegronden zo precies dat zelfs de koning ervan onder de indruk was. Eén van die leerlingen was Milan. Nu moet je weten, Milan was niet de luidste of de snelste in de klas. Nee, Milan was meer als de zachte wind op een warme zomerdag: aanwezig, maar stil. Terwijl de andere kinderen vaak in groepjes samenwerkten en hun plannen uitwisselden alsof het geheimen van de koninklijke schatkist waren, stond Milan meestal op zichzelf. Hij observeerde de anderen, luisterde aandachtig naar wat de meester vertelde, en werkte hard aan zijn opdrachten. Maar als je niet goed oplette, zou je hem haast over het hoofd zien. Toch, wie echt keek – wie niet alleen zag, maar werkelijk observeerde – ontdekte iets bijzonders aan Milan. Hij leek soms onzeker, alsof hij zijn plaats in dit grote Rijk van de Bouwmeesters nog niet helemaal had gevonden. Hij keek vaak vragend naar de meester, alsof hij bevestiging zocht voor elke stap die hij zette. Terwijl de anderen samen over plannen discussieerden, vroeg Milan zijn meester keer op keer of hij het goed deed. Het leek wel alsof hij bang was om een fout te maken, om misschien niet helemaal thuis te horen tussen de grote bouwmeesters in spe. En toen kwam de meester in actie. In plaats van Milan alleen te laten staan, besloot hij iets bijzonders te doen. Hij stelde Milan voor aan twee andere leerlingen, Sem en Jesse, die altijd vrolijk en vol enthousiasme werkten. Samen werkten ze aan opdrachten en beetje bij beetje opende Milan zich. De meester zag hoe Milan soms stilletjes glimlachte wanneer hij begreep dat hij écht iets bijdroeg aan hun groepje. En ook al was het moeilijk, zijn vertrouwen groeide, net zoals een klein zaadje dat water krijgt en langzaam de zon begint te zien. Toch voelde de meester dat er meer onder de oppervlakte speelde. Hij sprak met de wijze Zorgcoach uit het Rijk en vroeg haar om advies. "We moeten goed kijken," zei de meester, "want Milan laat niet altijd zien wat er in zijn hart leeft. Hij is stil, maar misschien roept hij wel op zijn eigen manier om hulp." En zo liep het verhaal verder, en de meester wist dat hij Milan niet uit het oog mocht verliezen.

Cins

openjourney-v4